Op moment van dit schrijven is het nog geen jaar geleden dat Nederland in zijn eerste lockdown zat. Snowboardtrip 2020 beloofde toch al wel een epische trip te worden, maar in retrospectief wordt het met de dag epischer. Met 4 vrienden voor een week naar Japan vliegen om via Tokio naar een klein wintersport oord genaamd Zao Onsen af te reizen en aldaar te verblijven in een authentieke ryokan. Op zich vind ik dat al best heel dik en onwerkelijk klinken. Althans, voor een week snowboarden naar de andere kant van ons bolletje vliegen vind ik best decadent en ben ik niet zo gewend. Maar ik stap graag even buiten mijn comfortzone en al helemaal met zo’n trip in het vooruitzicht. 😉 Dus hebben we geboekt!

Helaas waren de eerste Covid-19 gevallen in Nederland inmiddels al gearriveerd en ging het in China ook niet helemaal tof. Steeds meer vrienden, collega’s en kennissen vroegen of we wel echt zouden gaan. Een beetje eigenwijsheid, gecombineerd met een gezonde dosis enthousiasme en een vleugje groepsdruk maakten dat we afreisden naar het land van de rising sun!

Het is vrijdag 6 maart 2020 als ik met mijn boardbag vertrek vanuit Bilthoven naar Utrecht CS waar mijn maat Jeroen aansluit om vervolgens naar Schiphol te vertrekken om de club compleet te maken. Vanuit Schiphol nemen we de trein richting Brussel. Vanuit Brussel hebben we een directe vlucht richting Tokio. Kudos voor Wouter voor het uitstippelen van de route en het fixen van de tickets. Een prima reisschema en als bonus zitten we in een half leeg vliegtuig en kunnen we allemaal languit liggen en heerlijk slapen. Tokio, here we come..

We komen aan in Tokio. Een compleet andere wereld. Voor mij de eerste trip naar het oosten, maar ook de eerste keer dat ik de taal niet spreek en ook niet kan lezen. Kortom, dat voelt redelijk gehandicapt. Vanaf het vliegveld moeten we nog ongeveer een uurtje met de trein om echt in Tokio te komen. We verblijven in Citadines Central Shinyuku waar we, na het opnemen van onze temperatuur, onze tassen droppen om vervolgens de eerste indrukken Tokio op te kunnen snuiven.

Dus wat ga je doen als je voor het eerst in Tokio bent? Juist! Game on! De avond stond in het teken van gamen en daarna lekker eten. Goed dat we Aki als gids hadden, want die wist ons naar een restaurantje te loodsen waar je normaal gesproken niet snel verzeild raakt. Ik niet althans. We gingen bij een soort van appartementencomplex, via een klein vaag liftje naar de 7de etage naar vervolgens een best groot en vooral heel gezellig en typisch Japans restaurant.

Dit kon je vooraf niet echt verzinnen, maar de toon van Tokio was meteen gezet.

Ik slaap slecht/kort. Bijna altijd. Soms is dit vervelend, maar vaak ook niet. Het maakt dagen lang en geeft mij genoeg “me” time. Terwijl de rest nog op 1 oor ligt vertrek ik voor een ochtendwandeling. In de regen, dat wel. Het weer bleek een dingetje deze week. Je kunt niet alles hebben zullen we maar zeggen. Hoewel ik in Tokio zit zoek ik toch maar eerst een Starbucks voor een kop koffie en een ontbijtje. Ik ben inmiddels al ver genoeg buiten mijn comfortzone, dus laten we het leuk houden. Starbucks is dus een veilige keuze 🙂

Ik vervolg mijn kennismaking met Tokio door de Meji Shrine te bezoeken en op zoek te gaan naar wat sneakerstores. Die zijn er gelukkig genoeg. Na een paar uur struinen in Tokio voeg ik mij weer bij de groep in het hotel. Kleddernat, dat wel..

Een trip van zo’n 4 uur. Links rijden dus opletten. Lekkere muziek erop en gaan. Een ontspannen trip naar de sneeuw. Althans, sneeuw? De voorspellingen zijn niet best en het gebied is niet hoog. Dus tja.. Heel veel sneeuw zullen we wellicht niet zien. Maar he…we zijn in Japan man!

We komen aan in Zao Onsen. We verblijven in Omiya Ryokan, een traditioneel Japanse ryokan. Dat betekent maffe sokjes aan, badjas aan, ochtendbad in de onsen (zooo lekker!) en traditioneel eten. Jammie! Sushi toch? Ja sushi, maar dan anders. Toch, Wesse? Ik ben zelf niet anders gewend dan de sushi van de Sumo en Shabu shabu, maar dat dus ff niet. Wel vis bij je ontbijt en andere zaken die je na een week doen smachten naar je eerste dubbele whopper. Niet heel cultuurverantwoord, maar toch..

Let’s go! Trek aan die gear en kom maar op met die poeder, want daarvoor reis je immers naar de andere kant van de wereld nietwaar? Vanuit de ryokan worden we naar de lift gebracht en gaan we naar boven. Het beeld belooft niet veel goeds. Sowieso ligt er in het dal helemaal niks, maar ook in de lift zien we niet heel veel. In de wetenschap dat dit niet een heel hoog gebied is worden de verwachtingen al iets gemanaged. Bovengekomen hangen de “sneeuwmonsters” (dat waar dit gebied om bekend staat) er betrekkelijk treurig bij. Wij laten ons (nog) niet kisten en gaan er het beste van maken. De eerste afdaling in Japan gaat van start!

Dus de sneeuw viel tegen. Prima, we zijn jonge gasten en rete-flexibel. Allemaal optimisten en zo niet, dan toch. We laten ons dus niet kisten. Lekker zonnetje en een biertje erbij en ons kan niks gebeuren. Moet het natuurlijk niet ook nog eens volop gaan regenen. En dat deed het dus wel. Omschakelen dus en in plaats van de boarder uithangen gaan de maar de toerist uithangen. Prima toch? Op naar Yama-dera!

We rijden naar Yamagata om te kijken of daar wat te beleven is. Mijn eerste indruk is..mwah. Het weer werkt natuurlijk niet mee, maar om nu te spreken van een bruisende plaats. Ik heb het niet gezien. Even een sportzaak induiken om wat goodies te scoren en door naar Yama-dera. Dit is echt de moeite waard! Super mooie plek en elk nadeel hep zijn voordeel, want het kan niet anders dan dat deze plek bij mooi weer en zonder corona echt superdruk is met toeristen. Wij waren nagenoeg alleen. Heel mooi.

Jaja! Daar waar Wesse en ik ons al hadden neergelegd bij een zeer minimaal snowboardweekje blijkt het dan toch dat gaan lukken. Het sneeuwt! Hoewel er geen dikke pakken sneeuw kwamen te liggen hebben we toch een vleugje van Japanse pow mee mogen krijgen.

En na een paar dagen van kwakkelend weer was het lekker even een paar dagen met sneeuwval en sneeuwpret te hebben. 🙂

Het zit er alweer op! De eindeloos witte poedervelden. De dikke facesprays. De radicale treeruns. Dat alles wat niet werd is niet meer. Hoewel ik het tijdens de week wel ff moeilijk had met het weinige sneeuw dat er lag hebben de laatste 2 dagen dit gelukkig meer dan goed gemaakt. Nu kunnen we weer de auto in en kunnen we ons opmaken voor de laatste paar dagen Tokio.

Er moeten nog sneakers en andere goodies gekocht worden voor thuis, want thuiskomen zonder sneakers is geen optie. Dat weten we allemaal.

Ons 2de verblijf in Tokio was in Shibuya. Een van de hotspots in Tokio en o.a. bekend van de Shibuya crossing. Het, naar zich laat vertellen, drukste kruispunt ter wereld. Wederom reden we naar Tokio, dropten we de tassen en gingen we de buurt verkennen. Goede keuze, want hier was genoeg te beleven!

We bezoeken een observatory met uitzicht op Tokio en Mount Fuji. Te gekke plek en zeker de moeite van het bezoeken waard. Japanners zijn een gestructureerd en onderdanig volkje, maar gelukkig worden we op de een-na-laatste avond nog getrakteerd op een toffe undergound-achtige club. Jeroen en ik besloten om nog even erop uit te trekken en op straat zagen we aan aantal like-minded gasten staan. We vroegen ze of er nog ergens wat te beleven wat en zo eindigden we een paar verdiepingen hoger in een kleine club met b-Boys en Flygirls. We hebben veel beste-vrienden-voor-een-avond gemaakt onder het genot van enkele biertjes. Top avond!

De laatste volle dag in Japan. Met een ietwat brak hoofd gaan we nog wat laatste inkopen doen in Shibuya. Het weer zit niet mee en de berichten uit Nederland houden ons ook bezig. In mijn hoofd heb ik al redelijk afscheid genomen van Japan. Het besef en het genot komt later, zoals dat vaak is bij “grotere” trips. Vandaag is een beetje doorkomen, een beetje slenteren door de straten en door de warenhuizen. We hebben niets meer om echt naartoe te leven. De laatste avond brengen we door in een leuk barretje met een barman die vinyl draait. Altijd leuk. We maken het niet al te laat, zodat we de volgende dag weer fris op kunnen.

Vandaag gaan we naar huis. Althans, dat hopen we. Ik kan niet ontkennen dat de spanning er bij mij goed in zat. Verschillende vluchten waren al uitgevallen en thuis in Nederland lijkt de lockdown een kwestie van tijd. Het online inchecken ging zonder problemen en dat lijkt goed nieuws. Echter geloof ik het pas echt als we daadwerkelijk in het vliegtuig zitten en “airborn” zijn. We pakken de spullen, checken uit bij het hotel en lopen richting de trein. Na een uur in de trein komen we aan op het vliegveld.

Redelijk chaotische bagagedrop, maar uiteindelijk is alles afgegeven en kunnen we al snel het vliegtuig in. Mogelijk nog rustiger dan op de heenweg. Ik kan het thuisfront laten weten dat we in het vliegtuig zitten, omdat ik weet dat die het ook best spannend vinden.

We komen zondagavond thuis. Maandag zitten we in lockdown. Op het moment van schrijven van deze post (nog geen jaar later) zitten we in een tweede lockdown en is er nog geen direct perspectief op een snelle oplossing. Geen trips in de planning en dat zal voorlopig even zo blijven vermoed ik. We wilden een epische trip en in retrospectief is dit ook het geval. Sterker nog, ik ga de trip met de dag meer waarderen. Niet in de laatste plaats vanwege de mensen waarmee ik deze trip heb mogen meemaken. Of, zoals een quote uit de Art of Flight klinkt, “It’s the travel, not the destination”. Cliche als wat, maar tis waar. Met 5 gasten een week lang intensief optrekken, slapen op 1 kamer en up en downs delen, zonder dat dit resulteert in gezeik is niet vanzelfsprekend. Het was een topweek. Dank, dank en dank, Japan, Zao, Wouter, Jelle, Wesse, Jeroen en Aki.