We kunnen het lang hebben over nieuwe gear, toekomstige fietsen, mooie routes, bestemmingen en wat nog meer, maar het draait natuurlijk maar om één ding. Herinneringen bouwen met vrienden waar je jaren later nog met plezier aan terugdenkt. Jeroen, Pieter, bedankt! We hebben er weer eentje bij. Op naar de volgende!

Zoals alle toffe events begint de voorpret, zodra het zaadje is geplant. “Wordt het niet eens tijd voor een tripje?”…”Yep!” Dat laat zich vertalen naar: we hebben een route nodig, we moeten onze gear checken, hebben we alle kleding?, werkt de communicatieset?, olie verversen, hotel fixen, weer checken, nog meer gear kopen, etc etc. Maar belangrijkste. Pakken we wel echt alle bochten onderweg die we kunnen pakken en verslinden we ook echt elke heuvel die we op de route kunnen krijgen?

Ik gebruik MyRouteapp om routes te maken en word er steeds beter in. Althans, het gaat mij steeds gemakkelijker af. Toen ik begin wilde ik per ongeluk nog wel eens een routepunt plaatsen aan de verkeerde kant van de snelweg. Niet handig kan ik je zeggen. Dat gebeurt mij nu minder, dus ook minder oponthoud. Het resultaat van een beetje prutsen was een oude van ongeveer 360km en een uur of 5 inclusief stops.

Wil je de volledige route weten? Volg dan deze link of hook me up at MyRouteapp.com > Mr_Hulst

We vertrekken zaterdagochtend rond de klok van 7. Lekker vroeg, want leuke lange rit voor de boeg. We spreken af bij tankstation in Bunnik, het eerste gezamenlijke punt langs de A12 op weg naar Duitsland.

Naast verschillende rituelen begint nu een terugkerend fenomeen. Het koppelen van de Cardo communicatieset. Dat duurt ongeveer een half uur bij ons en vervolgens gaan we op pad met een half werkende configuratie, want niet alles is direct gekoppeld waardoor ik constant uitval. Aan het einde van een rit begint het vervolgens weer te dagen hoe het ook alweer wél moest. Dat weten we dan vervolgens voor de volgende keer…

Even volgooien die boel en off we go..

Tja, waar ga je lunchen? Geef Google eens een slinger en zoek op “bike” + “spot” + “Eifel” en Google geeft wel antwoord. Zo kwam ik dus op de Biker Ranch bij Simmerath. Google heeft dus ook zeker zijn goede kanten zullen we maar zeggen, maar dat terzijde..

Leuke plek, goede bediening en heerlijke schnitzel. Wat wil een mens nog meer. Ok, een after dinner nap na die schnitzel was misschien wel lekker geweest.

Voor iedereen die er nog nooit is geweest en wel van auto’s en motoren houdt. Aanrader! Adenau ligt aan de Nordschleife van de welbekende Nürburgring. Misschien wel de meest bekende éénrichtingsstraat van Duitsland. Liefhebbers van ronkende motoren en geur van versleten koppelingsplaten en verbrand rubber komen hier volop aan hun trekken. Van types waar het geld tegen de plinten klotst en van gekkigheid niet weten waar ze het moeten laten, anders dan de volgende Ferrari in de prak jassen tot jongelui die een spaarpot omkeren om de laatste pk’s uit hun 20 jaar oude 3-serie te peuren. Alles komt voorbij en voor ieder wat wils.

Die Blaue Ecke zit in het centrum van Adenau met een terras aan de doorgaande weg en op loopafstand van de Nordschleife. Prima hotel met wederom goede schnitzel en pilz.

Tijd om terug te gaan. Zo’n beetje dezelfde route als de heenweg. Die beviel erg goed, tot en met de Bratwurst aan toe. Althans, de Bratwurst werd ingeruild door een Schnitzel, maar je begrijpt het idee. We gingen een beetje onzeker op pad, want de lucht was erg vochtig. Dat heet, het motregende en het zicht was ook niet al te best. Maar dat mocht de pret niet drukken.

De laatste kilometers in Nederland waren zwaar voor mij. Een houten kont en stijve rug. Hoe ik in godesnaam op die FireBlade Le Mans heb bereikt is mij inmiddels een raadsel. Dat gaan we niet nog een keer doen, dat is zeker.

Hoe dan ook, wat een heerlijk weekendje was dit. Slechts 2 dagen van huis en het gevoel dat je een week bent weggeweest en vanalles hebt meegemaakt. Eens kijken wie er volgend jaar nog meer aansluiten naar Die Blauwe Ecke. Op naar de volgende herinnering!